Cenimy Twoją prywatność
Używamy plików cookie, aby poprawić komfort przeglądania, dostarczać spersonalizowane treści i analizować nasz ruch. Klikając „Akceptuj wszystko”, zgadzasz się na to i wyrażasz zgodę na udostępnianie tych informacji stronom trzecim oraz na przetwarzanie Twoich danych w USA. Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj tu: .
W każdej chwili możesz dostosować swoje preferencje. Jeśli odmówisz, będziemy używać tylko niezbędnych plików cookie i niestety nie będziesz otrzymywać żadnych spersonalizowanych treści. By odmówić .
- Strona główna
- Pirackie Porady
- Między Norwegią a Biegunem Północnym
❄️ Arktyczna oaza Svalbard 🇳🇴: bezwizowa przystań dla obywateli świata 🌏
Poznajcie Svalbard, wyjątkowym archipelag na kole podbiegunowym, gdzie pojęcie granic nabiera zupełnie nowego znaczenia. Bez ograniczeń wizowych, to norweskie terytorium stało się mieszanką kultur, w którym mieszkają ludzie z ponad 50 krajów.
Gdy Wasz samolot będzie zniżał się do tego lodowego raju, powitają Was majestatyczne szczyty pokryte śniegiem (oczywiście, jeśli przybędziecie w miesiącach, w których słońce świeci prawie przez całą dobę). Z kolei miesiące zimowe oferują niebiański spektakl zorzy polarnej oświetlającej wieczną noc...
Położony 800 kilometrów na północ od kontynentalnej Norwegii i otoczony lodowatymi wodami Oceanu Arktycznego, Svalbard jest krainą skrajności. Jest to najbardziej wysunięty na północ obszar zamieszkany przez cały rok, szczycący się najbardziej wysuniętym na północ uniwersytetem, kościołem, a nawet fabryką browaru (sic!).
Longyearbyen, stolica, jest kosmopolitycznym miastem, w którym prawie jedna trzecia z około 2400 mieszkańców to imigranci z różnych krajów. Powód? Każdy może tu zamieszkać bez wizy, pod warunkiem, że zapewni sobie zatrudnienie i mieszkanie.
Archipelag ma bogatą historię; uważa się, że został po raz pierwszy odkryty przez Wikingów około 1200 roku. Udokumentowana eksploracja rozpoczęła się w 1596 roku przez holenderskich poszukiwaczy przygód szukających Przejścia Północno-Wschodniego do Chin. Przez wieki wyspy przyciągały myśliwych i odkrywców z różnych krajów europejskich.
XX wiek był świadkiem powstania górnictwa węgla kamiennego jako głównego przemysłu, zainicjowanego przez amerykańskiego przedsiębiorcę Johna Munro Longyeara w 1906 roku. Obecnie turystyka i badania naukowe w dziedzinie ekologii i ochrony środowiska są podstawą lokalnej gospodarki.
Sytuacja Svalbardu pozostawała nieuregulowana do 1920 r., kiedy to traktat zawarty po I wojnie światowej potwierdził przynależność terytorium do Norwegii. Obecnie zatwierdzony przez 46 krajów traktat nakazuje również, że wyspy muszą pozostać zdemilitaryzowane, a Norwegia jest odpowiedzialna za ochronę ich środowiska naturalnego. Co ciekawe, traktat kładzie nacisk na równe traktowanie zarówno Norwegów, jak i nie-Norwegów.
Życie w Longyearbyen jest niepodobne do życia gdziekolwiek indziej. Archipelag ma zaledwie 40 kilometrów dróg, a wszystkie osady są odizolowane, dostępne tylko łodzią latem lub skuterem śnieżnym zimą. Obecność około 3000 niedźwiedzi polarnych - przewyższających liczebnie populację ludzką - sprawia, że noszenie karabinu poza granicami miasta jest powszechnym środkiem ostrożności.
Chociaż Svalbard jest otwarty dla wszystkich, nie jest to idealne miejsce na najważniejsze "wydarzenia życiowe", takie jak narodziny czy śmierć. Nie ma tam szpitali położniczych, a zmarłe osoby muszą zostać przetransportowane do Norwegii kontynentalnej w celu pochówku. Od lat pięćdziesiątych XX wieku wieczna zmarzlina na archipelagu sprawia, że pochówki są niepraktyczne, ponieważ zamarznięta ziemia może czasami zmusić zakopane ciała do powrotu na powierzchnię...
Wieczna zmarzlina służy również jako podstawa dla Globalnego Skarbca Nasion, znajdującego się zaledwie 3 km od centralnej drogi Longyearbyen. Założony w 2008 roku skarbiec zabezpiecza ponad 980 000 odmian nasion z całego świata na wypadek globalnego załamania rolnictwa.
Jednak nawet to arktyczne sanktuarium stoi w obliczu wyzwań związanych ze zmianami klimatu. W 2017 r. wejście do Skarbca Nasion zostało zalane z powodu topnienia wiecznej zmarzliny. Samo Longyearbyen zmaga się z lawinami błotnymi, ponieważ nie zostało zbudowane do obsługi wody deszczowej. Co zaskakujące, średnia temperatura na Svalbardzie wzrosła o 4°C od 1971 roku, co czyni go najszybciej ocieplającym się miejscem na Ziemi.
Jeśli więc intryguje Was idea mniej zwyczajnego życia, Svalbard oferuje unikalne połączenie naturalnego piękna, różnorodności kulturowej i znaczenia naukowego - a wszystko to bez konieczności posiadania wizy.